Rury i łączniki stalowe, żeliwne, z miedzi

Zalety i wady miedzi

Materiał ten jest bardzo trwały – wykonana z niego instalacja może pracować bez zarzutu przez co najmniej 40–50 lat. Jeżeli ulegnie uszkodzeniu, to najpewniej z powodu nieodpowiedniej jakości wody (kwaśny odczyn) lub wadliwego lutowania. Miedź hamuje rozwój glonów i bakterii w wodzie (m.in. Escherichia Coli i Legionella).

Instalacje z miedzi odporne są na działanie promieni UV oraz wysoką temperaturę. Należy jednak pamiętać, że pod jej wpływem znacząco się wydłużają. Wewnętrzna powierzchnia przewodów jest bardzo gładka, dzięki czemu nie powstają na niej osady. Wadą rur miedzianych jest natomiast mała odporność na zarysowania. Dlatego też rurociągi trzeba zabezpieczać przed zanieczyszczeniami przez drobne cząstki stałe (piasek, zaprawa murarska, drobiny rdzy). Na wejściu do instalacji trzeba zakładać filtr siatkowy o oczkach nie większych niż 80 μm (0,08 mm). Rury miedziane można stosować w instalacjach zimnej i ciepłej wody oraz centralnego ogrzewania. Nadają się również do wykonywania instalacji ogrzewania podłogowego.

Łącznik z miedzi fot. Comap

Zasady montażu

Elementy z miedzi łączy się za pomocą lutowania. Uwaga! Tego materiału nie należy łączyć stalą (czarną i ocynkowaną) ani też z aluminium, gdyż spowoduje to szybką korozję tych metali. Jeśli takie połączenie z jakichś względów jest konieczne, to metale trzeba rozdzielić przekładką izolacyjną (dielektryczną). Ponadto stal i aluminium można montować wyłącznie przed miedzią (patrząc w kierunku przepływu wody). Tylko połączenie miedzi ze stalą kwasoodporną nie przyspiesza korozji.

Miedź można natomiast spokojnie łączyć z innymi metalami w instalacjach centralnego ogrzewania typu zamkniętego. Często więc do rur miedzianych podłącza się grzejniki stalowe lub aluminiowe. Woda instalacyjna powinna być jednak wolna od tlenu, bo to jego obecność sprzyja korozji. Układ instalacji z miedzi musi więc być hermetyczny, aby jak najrzadziej uzupełniać go świeżą wodą.